Er zijn van die zaken in het leven die je met je eigen ogen gezien moet hebben. De Tafelberg in Kaapstad, de Taj Mahal in India, de Chinese muur, noem maar op. Op sportgebied bestaan dat soort dingen natuurlijk ook. En soms kom je daar pas achter op het moment dat je het echt met je eigen ogen ziet. De afgelopen twee weken ben ik wat dat betreft met mijn neus in de boter gevallen. Momenteel ben ik op huwelijksreis in de Verenigde Staten en heb ik een deal kunnen sluiten met mijn kersverse vrouw: in de grote steden samen naar honkbal, met als tegenprestatie samen shoppen. Uitstekende deal, dacht ik zo. Als man kan je vreselijk veel geduld opbrengen in Macy’s met de wetenschap dat in ruil daarvoor een uitje naar Yankees-Red Sox op het programma staat!
Na een aantal prachtige MLB-duels in New York (Yankees, Mets) ging de reis verder naar San Francisco. En daar gebeurde het: we zagen de heerlijke gekte rond San Francisco Giants-pitcher Brian Wilson. Natuurlijk niet voordat er een behoorlijk aantal nieuwe schoenen was aangeschaft, maar met uiteindelijk het AT&T Stadium als eindstation. Op het programma het duel tussen de Giants en de Reds uit Cincinnati. Het werd een avond om niet snel meer te vergeten. Het stadion van de Giants is natuurlijk sowieso al prachtig, met het uitzicht over de San Francisco Bay Area en al die mensen op bootjes die hopen dat er een bal het stadion uitvliegt.
Wat meehielp was dat het een thriller werd. Bij een 2-2 stand kwam Brian Wilson erin als closer. Nu heb ik als voetbalcommentator echt wel het een en ander meegemaakt op sportgebied. Ik ben bij de Champions League finale geweest, heb vreugde en verdriet op het wereldkampioenschap gezien, maar de binnenkomst van Brian Wilson was weer een nieuwe en geheel andere ervaring. Ruim 41.000 toeschouwers stonden op de banken om Jump Around van House of Pain mee te schreeuwen, het lijflied van Brian Wilson.
Wat een figuur, die 29-jarige pitcher van de Giants. Uiteraard kende ik de verhalen, natuurlijk wist ik van zijn grote zwarte baard en dat hij die zelfs zwarter verft. Ik wist van de vroege dood van zijn vader aan kanker, toen kleine Brian twaalf jaar oud was. En dat dat juist hem zo als mens heeft gevormd. Ik ken Wilson uiteraard niet persoonlijk, maar volgens mij is het een geweldig mens. In het stadion zelf merk je pas wat voor persoonlijkheid de man echt is, en vooral wat hij bij de fans van de Giants losmaakt. Werkelijk fantastisch om mee te maken. Uiteindelijk wonnen, mede dankzij Wilson, de Giants het duel met de Reds in de negende inning met 3-2.
En het meest opmerkelijke? Naast mij hoorde ik: ‘Gaan we zondag weer naar Wilson kijken?’ Honkbal heeft het definitief gewonnen van shoppen. Bedankt Brian!
Jeroen Elshoff is voetbalcommentator bij NOS Studio Sport, geen kenner maar wel liefhebber van de NFL. Hij laat op Sport Amerika op geheel eigen wijze zijn licht schijnen op zaken die hij interessant, leuk, aardig of vermeldingswaardig vindt.
Reacties