Studio Sport op zondagavond is heilig. Mijn hele leven al. En dat is zeker niet minder geworden sinds ik commentator ben bij het programma waarmee ik opgroeide. Na een wedstrijddag rijd ik naar huis en het zit er pas echt op als collega Tom Egbers tegen acht uur de stand en topscorers heeft voorgedragen. Ondertussen staat er pizza en een corona op tafel. Bijna niets komt tussen mij en zondagavond zeven uur. Deze week was echter een bijzondere uitzondering.
Op de terugweg van Feyenoord-FC Utrecht sprak ik collega Frank Snoeks. Hij is een echte New York Yankees fan en geregeld gaan er berichten over en weer als mijn Giants of zijn Yankees weer eens verliezen. We jagen elkaar op de kast, meestal delf ik het onderspit aangezien Frank een creatief meesterbrein is. Afgelopen zondag had Frank nog hoop dat de Yankees de playoffs zouden halen. Hij reageerde dan ook een beetje geschrokken toen ik hem vertelde dat voor de wedstrijd tegen de Giants Metallica waarschijnlijk live in Yankee Stadium een wandeling naar de heuvel van Mariano Rivera zou begeleiden. Is het wel verstandig om dat voor een duel te doen dat gewonnen moet worden?? Het tekent natuurlijk de echte supporter. De hunkering naar succes, zelfs tegen beter weten in na een eigenlijk hopeloos seizoen.
Een paar minuten voordat Studio Sport zou openen met de topper PSV-Ajax zapte ik naar Yankee Stadium. In beeld een zonnig New York en een stampvol stadion. De huidige accommodatie werd in 2009 geopend en de emoties van de fans die in dat voorgaande seizoen afscheid moesten nemen van het oude stadion staan in mijn geheugen gegrift. Kijk maar naar de documentaire ‘ The House of Steinbrenner’. Nu stond er een ander vaarwel op de agenda: dat van Mariano Rivera.
Eigenlijk is Mariano nog een pilaar van het oude Yankee Stadium. Ondanks het feit dat hij zijn vijfde en laatste World Series titel won in het eerste seizoen van het nieuwe onderkomen (2009). Hij voelt zelfs als één van de laatste der Mohikanen. Veel huidige fans van de Yankees hunkeren naar de tijden van eind jaren ‘90. Nu Rivera afscheid neemt, verdwijnt iets tastbaars uit die periode. Er vervaagt weer wat van hetgeen ooit onverslaanbaar was.
Afscheid nemen bestaat niet, maar afgelopen zondag wel degelijk. Mijn vrouw en ik keken en kropen tegen elkaar aan. We zagen de dochter en vrouw van Jackie Robinson aan de armen van Mariano door Monument Park wandelen alsof het de hemel op aarde was. De toeschouwers in het stadion veranderden in engelen. De duivelse klanken van Metallica, dat naar New York was afgereisd om de opkomstmuziek van Mariano live te spelen, versterkten de ambiance. De pitchersheuvel was de denkbeeldige hemelpoort en de eenzame tocht van Rivera over het veld was er één die werd gedragen door miljoenen honkballiefhebbers.
Ik huilde. Mijn vrouw brak. We dronken Corona en aten pizza. En vergaten voor één keer Studio Sport. Mariano Rivera is nu ook uniek in ons leven. Want dit ga ik nooit meer vergeten. Gracias Mo!
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties