Vorige week werd bekend dat Gregg Popovich vanaf 2017 aan de slag gaat als coach van Team USA. Dat werd onthaald als geweldig nieuws. Terecht, want Pop rijgt de successen aan elkaar in San Antonio. Maar is dat nu vooral zijn verdienste…of die van Tim Duncan?
Don’t Be Like Phil
Popovich is niet de coach met de meeste titels op zijn palmares. Pop zit aan vijf ringen, wat hem op een gedeelde derde plaats brengt. Hij heeft namelijk evenveel titels als Pat Riley en John Kundla, vier minder dan Red Auerbach en zes minder dan Phil Jackson. En toch heeft de zoon van een Servische vader en een Kroatische moeder het aura van de beste coach aller tijden. Eigenlijk is dat niet zo verwonderlijk.
Jackson had in zijn eerste succesperiode Michael Jordan én Scottie Pippen én Dennis Rodman/Horace Grant én Steve Kerr én Toni Kukoc. In zijn tweede succesperiode had hij Shaquille O’Neal én Kobe Bryant, en in zijn derde Kobe Bryant én Pau Gasol én Lamar Odom én Andrew Bynum. The Zen Master staat dan ook meer bekend om zijn ‘people management’ dan zijn pure coaching. Zijn game winning plays waren veel minder een gevolg van zijn eigen inzicht dan van de genialiteit van Jordan of Bryant.
Pop heeft op dit vlak een enorm voordeel op Jackson. Bij de Spurs werden verschillende spelers aangesproken om belangrijke buckets te maken. Tim Duncan is altijd al de dragende kracht geweest, maar mannen als Tony Parker, Manu Ginobili, Sean Elliot, Danny Green en zelfs Avery Johnson zorgden meer dan eens voor de beslissende korf. Op aanraden van Pop (die Duncan met regelmaat op de bank liet op beslissende momenten), niet zoals bij Phil omdat Jordan niet weg kon en de bal aan Steve Kerr gaf.
Big Fundamentals
Natuurlijk valt er voor Pop niet te ontsnappen aan de kritiek dat hij altijd Tim Duncan heeft gehad. Op zijn piek was Timmy D een ongekende force. Tijdens zijn eerste twaalf seizoenen noteerde Duncan steeds minstens achttien punten, tien rebounds, twee assists en 1,5 blocks per wedstrijd, met een FG% van minimum 48. Hij eindigde negen keer in de top vijf qua MVP voting, waarvan vijf keer in de top drie. Duncan miste slechts één keer meer dan twintig wedstrijden tijdens een seizoen (op zijn 35e).
Pop heeft dus geluk gehad dat de Spurs de 1997 NBA Lottery wonnen en Duncan konden selecteren in de draft. The Big Fundamental stelde nooit teleur. Nooit. Als de Spurs een bucket nodig hadden, maakte Timmy die met één van zijn befaamde post moves. Als ze een rebound nodig hadden (defensief of offensief), pakte Timmy die. Als ze een screen nodig hadden voor een open driepunters, zette Timmy die. Als ze een defensieve stop nodig hadden, zorgde Timmy daar wel voor. Pop kon ALTIJD rekenen op zijn superster, zelfs achttien jaar later.
En toch… Pop heeft evenveel te maken met de carrière van Duncan als andersom. De toekomstige coach van Team USA legde de basis voor het succes van de Spurs met zijn inventieve plays. Denk maar aan de ‘Tony Parker Loop’, waarbij de Franse point guard een screen krijgt van drie spelers om vervolgens helemaal alleen te staan, klaar voor een jumper of een drive. Popovich heeft niet de carrière van Duncan gemaakt, maar wel die van Parker, Ginobili (door hem als zesde man en ball handler te gebruiken), Boris Diaw, Stephen Jackson, Bruce Bowen en anderen.
Popovich drukte altijd op, hoe toepasselijk, fundamentals. Had je een grote mond, dan kon je vertrekken. Was je meer geïnteresseerd in individuele erkenning, dan kon je gaan. Het team stond altijd op de eerste plaats. Hard werken, conditioneel en fysiek in orde zijn, verdedigen, jumpers knallen… Dat was belangrijk. Niet hoe populair de fans je vinden. Het is een focus die Popovich en Duncan al achttien jaar delen. De kip en het ei vormen daardoor een superieur geheel.
Het genie
Popovich en Duncan hebben elkaar door de jaren heen dus versterkt. Timmy D is een legende en zal in menig all-time lijstje in de top tien verschijnen gezien zijn vijf titels. En toch heerst een gevoel dat Duncan meer te danken heeft aan Pop dan Pop aan Duncan. Na de vierde titel (in 2007) raakten de Spurs in een ‘crisis’. Ze waren niet meer dé titelkandidaat bij uitstek. Popovich dook zijn werkkamer in en kwam op de proppen met een geheel nieuwe strategie. Punten maken werd prioriteit nummer één, Tony Parker kreeg de sleutels van het team in handen en de bank werd nog belangrijker.
GMs named Gregg Popovich the best coach (93.1%), best manager/motivator (48.3%), best in-game adjuster (37.9%), best defensive coach (31%).
— Alex Kennedy (@AlexKennedyNBA) 20 oktober 2015
Na enkele moeilijke jaren werden de Spurs weer het topteam van weleer. Nog steeds met Duncan in een hoofdrol, maar op het tempo dat Pop bepaalde. Titel nummer vijf was dan ook vooral zijn verdienste, want zonder zijn verandering waren de Spurs afgegleden naar de middenmoot. Dat de Spurs daardoor jaar na jaar presteren, is een unicum in de sport (niet enkel in de NBA). Geen enkel team was zo lang zo constant. Ook daar moet Phil Jackson zijn meerdere erkennen in Popovich. Dat Tony Parker in 2007 en Kawhi Leonard in 2014 verkozen werden tot Finals MVP (en niet Duncan) versterkt dit alleen maar.
Binnen twee jaar neemt Pop de taak van coach bij USA Basketball op zich. Onder andere Kevin Durant uitte reeds zijn goedkeuring. Maar het wordt toch afwachten hoe supersterren als Durant, LeBron James, Carmelo Anthony en mogelijk DeMarcus Cousins omgaan met de ‘no stars mentality’ van Popovich. Duncan heeft altijd kritiek kunnen aanvaarden, maar Timmy is daar dan ook een unieke sterspeler in. Of het nu de kip of het ei was, vanaf 2017 wordt een wedstrijd van Team USA nog interessanter om te kijken. Go Pop!
Foto: Twitter
Reacties