In Blik op Baseball geven MLB-redacteuren Lennart Beishuizen, Marco Post, Jurian Ubachs, Ingmar Meijer en Richard van Welie elke dinsdag om vier uur hùn mening over het belangrijkste nieuws van de week. Handig, voor als je snel bijgekletst wilt worden of wilt weten wat de kenners bezighoudt.
Richard van Welie: Voorafgaand aan het seizoen werd de pitching staff van de Yankees toch wel gezien als de achilleshiel van de ploeg. Aan slag bezaten de Bronx Bombers meer dan voldoende stootkracht, maar wat betreft het werpen was alleen C.C. Sabathia een zekerheidje. Achter hem waren er vooral vraagtekens: Was Hiroki Kuroda wel een goede versterking? Kon Andy Pettitte het niveau nog wel aan? Waren Phil Hughes en Ivan Nova wel goed genoeg voor de Yankees?
Gedurende het seizoen werden een aantal van deze vragen positief beantwoord, maar toen de play-offs begonnen dachten velen nog steeds dat de magere rotation de Yankees zouden opbreken. Niets bleek echter minder waar. Waar de pitchers een team ERA van slechts 2.76 noteerden, presteerde de slagploeg zwaar onder de maat. In de ALDS waren de batting-statistieken al niet om over naar huis te schrijven, maar in de series tegen de Detroit Tigers sloegen de Yanks wel erg dramatisch: .157.
Vooral van Robinson Cano en Curtis Granderson mocht toch wel wat meer worden verwacht, zeker na een sterk regulier seizoen. Cano was offensief gezien de beste tweede honkman van de league, terwijl Granderson zich met zijn 43 homeruns ook niet onbetuigd liet. In de ALCS sloegen ze echter respectievelijk .056 en .000 (!), waarbij Cano ook nog eens het MLB-record van meeste achtereenvolgende at-bats zonder hit in één postseason wist aan te scherpen naar 29.
Beide spelers hebben nog een club option voor het komende seizoen, dus ze zullen naar alle waarschijnlijkheid ook in 2013 in pinstripes te zien zijn. Maar met hun belabberde prestaties in de play-offs hebben ze hun onderhandelingspositie met betrekking tot een nieuw contract op z’n zachtst gezegd niet echt verbeterd.
Jurian Ubachs: Toegegeven: de Boston Red Sox stonden voor dit jaar eigenlijk nergens op een lijstje om echt hoog te gaan eindigen. Die eer was meestal voorbehouden aan de Angels en de Tigers, en wie die laatste club had ingevuld was dus keurig ‘on the money’. Wie heeft gezegd dat het Bobby V-experiment in Boston op een debacle zou uitdraaien, was dat ook.
Niets zo veranderlijk als het weer, tenzij je praat over de koers in Beantown. Na het epische drama dat ‘september 2011’ was werd Terry Francona de wacht aangezet. Tito was te bekend met de club en de spelers en zou zijn autoriteit zijn verloren. Een nieuwe manager moest dus vooral van buitenaf komen, liefst zelfs van buiten de MLB. En dus werd Bobby Valentine achter de geraniums vandaan gehaald. Een klein jaar later bleek Bobby op geen enkel moment de juiste man op de juiste plaats en wordt er alweer gesmacht naar iemand met meer kennis van Boston, van de Red Sox en vooral: van de compleet ingestorte pitchers van de Red Sox. En toen was daar John Farrell.
Een droombaan. De enige baan waarvoor hij Toronto, dat hem zijn eerste echte kans gaf, aan de kant zou schuiven, liet Farrell aan het ownership van de Blue Jays weten. En dat gebeurde dan ook. Red Sox-GM Ben Cherington haalde de voormalig pitching coach van Boston op, in de hoop op een complete revival van de Boston pitching staff. En een sprankje hoop voor Red Sox Nation dat het totaal verloren seizoen 2012 uiteindelijk leidt tot betere tijden.
Ingmar Meijer: Op mijn beeld prijkt groot het verveelde gezicht van Alex Rodriguez. Relaxed heeft hij de handen in de zakken van z’n Yankees-jas. De vurigheid van zijn meeste recente scheerpartij is goed te zien in z’n nek. Zijn borstkas is onzichtbaar. Microfoons en ander opnameapparatuur blokkeren die. Die krengen komen echt van alle kanten.
A-Rod spreekt. Of nee, hij is aanspreekbaar. Met een volle prop kauwgom in de mond staat hij enkele uren voor game 4 tegen Detroit de massaal opgekomen pers te woord. In al z’n wijsheid heeft manager Joe Girardi besloten de slugger te benchen. Al zouden Justin Verlander, Max Scherzer of Doug Fister een skippybal naar ‘m gooien, dan nog raakt ie lucht.
Maar Rodriguez staat er gewoon, geeft in alle rust antwoord en blijft fatsoenlijk, al moet ESPN één keer bliepen. Hij zegt dat hij zichzelf altijd zou opstellen, want hij brengt toch iets extra’s mee naar de plaat. Maar hij snapt dat de manager iets wil forceren. Hij houdt van de Yankees en de organisatie en hij is alleen bezig met baseball. Flirten? Hij dacht van niet.
En het enige wat ik dacht: ‘Zo kan ’t dus ook Robin van Persie’. Op en top prof die Rodriguez. Wat je ook van ‘m mag vinden.
Blik op Baseball van vorige week: Had Stras op vakantie gestuurd
Foto: Getty Images
Reacties