Zo, daar is ‘ie weer, die All-Star break. Komt elk jaar toch weer sneller dan je denkt. Gek genoeg denk je tot drie weken voor de Midsummer Classic, als het gaat om spelers die van blessures terugkeren ‘some time after the All-Star break’, “jeetje, dat duurt nog lang”. En dan staat de hele top van de MLB ineens op Citi Field.
All-Star Schmallstar
Ik zeg het maar meteen: ik heb niks met All-Star games. Het idee van een blik sterren open trekken en ze tegen elkaar laten spelen is best aardig hoor, maar ik laat mijn televisie uit. De pauze is voor mij vooral een ongewenste onderbreking van mijn dagelijkse routine.
Nog voor ik mijn ogen goed en wel open heb, heb ik meestal mijn telefoon al in mijn handen en start de MLB At Bat-app al op, voor het vaste rondje langs de uitslagen. Daarna gaan de MLB en ik even uit elkaar, maar we zien elkaar een minuut of tien later al weer terug, bij het ontbijt. Dan is de iPad aan de beurt en is het tijd voor de hoogtepunten van de afgelopen nacht gespeelde wedstrijden. Dat betekent dit jaar meestal kijken naar een homerun van Chris Davis of een of andere spectaculaire play van Puig of Gomez. En natuurlijk even kijken hoe Boston het gedaan heeft.
Baseball gaat voor mij desondanks verder dan uitslagen en hoogtepunten. Ik vind het ook interessant om te kijken hoe Davey Johnson zijn bullpen managet. Hoe Joe Maddon omgaat met het feit dat hij wel tien MLB-waardige starters heeft. De ontwikkelingen bij zo’n team, de strategische keuzes: ze vormen het kader waarin de wedstrijden zich uiteindelijk afspelen.
Het is denk ik daarom dat de wedstrijd tussen de National League en de American League me nauwelijks intereseert. Het komt uit de lucht vallen, de teams hebben geen enkele ontwikkeling doormaakt en op basis van een momentopname beslissen we of de NL of de AL dit jaar sterker is, en dan geven we ze ook meteen het thuisvoordeel in de World Series, in plaats van dat het team met het beste record daar recht op heeft. Treurig.
Typisch Amerikaans
Toch snap ik het wel hoor. Er is namelijk niets zo Amerikaans als het concept van een All-Star Game. De absolute sterren komen samen, de mannen die het gemaakt hebben. Elk jochie dat in de Little Leagues een knuppel vastpakt droomt er van om daar uiteindelijk tussen te staan. De sterren gedragen zich tijdens het All-Star Weekend ook nog eens voorbeeldig en stralen plezier uit: pure marketing voor de sport.
Bovendien komen veel mensen in het normale seizoen naar de stadions voor homeruns. Zet je acht van de beste homerun-hitters in de competitie tegenover elkaar, dan krijg je geheid de aandacht. Het feit dat diverse spelers zich tijdens de Homerun Derby laten bedienen door hun vader gooit nog eens een extra star spangled sausje over het geheel heen. Wat is er immers Amerikaanse dan een vader playing catch met zijn zoon? Alleen gooit de zoon de bal nu niet terug, maar mept hij hem zo’n 140 meter ver weg.
Toch vind ik in dit spectaculaire geheel nog een reden waarom we de All-Star break per direct mogen afschaffen. De Homerun Derby doet namelijk rare dingen met een swing. Diverse grote slagmannen beleefden in het verleden een sterke eerste seizoenshelft, maar waren na de Derby ineens hun power kwijt. Door zoveel power swings te nemen moesten ze haast opnieuw leren om contact te maken met norale pitches. Drie keer raden waar de fans van de Orioles op wijzen als Chris Davis na de Derby ineens nog maar een stuk of tien homeruns slaat…
Trade deadline in aantocht
Nee, wat dat betreft geldt de periode rond de All-Star break voor mij meer als de opmaat naar een spannend gedeelte van het seizoen. Op 31 juli valt immers de trade deadline in de MLB en dan moet je als ploeg eigenlijk weten waar je staat. Geloof dat, terwijl de beste spelers in New York zitten, de managers en stafleden van de verschillende MLB-clubs ondertussen bij elkaar zitten om te bepalen wat de te varen koers wordt.
Het eerste inkoppertje werd afgelopen week al gemaakt. De Boston Red Sox versterkten hun bullpen met de linkshandige Matt Thornton. In Chicago is de uitverkoop duidelijk begonnen, want ja: de Cubs en de White Sox bakken er dit seizoen weinig van. Thornton mocht weg in ruil voor bescheiden prospect Brandon Jacobs, en hij zal de laatste niet zijn. Zo wordt Alex Rios in verband gebracht met de Texas Rangers en elders in Chicago zal men waarschijn snel afscheid nemen van werper Matt Garza, die interesse geniet van diverse clubs.
En verder? Nou ja, ga de lijstjes met ploegen die laag staan maar af. Giancarlo Stanton wil al een eeuwigheid weg bij de Marlins, maar die lijken hem – zoals altijd – niet te willen dealen. Minnesota en Seattle hebben sterren om te verhandelen, maar zullen die sterren willen behouden om mee verder te bouwen. Bij Philadelphia schijnt binnenkort wél de boer op te gaan, met Jonathan Papelbon en Cliff Lee als vooraanstaande koopwaar, maar de Phillies staan nog niet op een kansloze positie in de NL East, dus wie weet veranderen die nog wel in buyers de komende twee weken. De tijd zal het leren, maar er gaat nog een hoop gebeuren de komende twee weken.
Reacties