Honderd jaar geleden verkochten de Boston Red Sox hun sterspeler Babe Ruth voor $100.000,- aan de New York Yankees. Hoe kon een talentvolle linkshandige werper uitgroeien tot de meest gevreesde slugger van zijn tijd en lang daarna? Waarom koos de club – die op dat moment drie van de laatste vijf World Series had gewonnen – ervoor hun beste kracht van de hand te doen? En welke gevolgen had de overgang van Ruth naar de Yankees voor beide organisaties? We duiken andermaal de geschiedenisboeken in om antwoorden op die vragen te vinden. Vandaag deel III: Babe Ruth & Making a Murderers’ Row.
On this date in 1920, Babe Ruth hits the 50th HR of his career, and his 1st as a Yankee in a 6-0 victory over his former Red Sox teammates at the Polo Grounds. He will go on to hit 658 more HRs while wearing the pinstripes. pic.twitter.com/hvHfD6gSax
— Hall of Fame History, Cards, and Stats (@HOFHistCardStat) May 1, 2020
WISSELING VAN DE MACHT
Aan het eind van de jaren tien van de twintigste eeuw was Babe Ruth uitgegroeid tot de beste speler van zijn generatie en het gezicht van de national pastime. Hij was een ster in eigen land en ver daarbuiten. Toch trok hij plots van de Boston Red Sox, een jaarlijkse contender, naar de New York Yankees, een team dat in haar geschiedenis nog geen enkel succes had gekend. De machtsverhouding in de divisie zou voor de komende decennia verschoven worden.
WEERZIEN
Op 1 mei 1920 sloeg Babe Ruth zijn eerste homerun in pinstripes. De Sultan of Swat had er ruim een maand op moeten wachten, maar nota bene tegen zijn voormalige werkgever brak hij de ban. Vanaf die eerste homerun had de Babe de smaak te pakken en hij hield niet meer op. Hij sloeg in de Bronx een ongekend aantal dingers en maakte zijn verworven reputatie meer dan waar. Het zou overigens niet de laatste keer zijn dat hij zijn oude werkgever pijn deed. Zelfs na zijn dood zou zijn vloek de organisatie achtervolgen. Die zou ervoor verantwoordelijk zijn dat in 1986 een rollertje van Mookie Wilson door de benen van Bill Buckner verdween.
SUCCES IN DE BRONX
De komst van Ruth zou daarentegen voor de club in de Bronx, tot die tijd dus nog zonder titel of pennant, de absolute ommekeer vormen. Met de Bambino in hun gelederen wonnen ze zeven pennants en viermaal de World Series. De eerste daarvan in 1923 kwam in grote mate tot stand dankzij talent dat was overgekomen vanuit Boston. Naast Ruth en eerder al pitcher Carl Mays hadden namelijk ook catcher Wally Schang, korte stop Everett Scott, derdehonkman Joe Dugan en de pitchers Waite Hoyt, Herb Pennock, Sad Sam Jones en Bullett Joe Bush de overstap gemaakt.
EEN DYNASTY IS GEBOREN
In de loop van het decennium zouden de Yankees alleen maar sterker worden. Aan het eind van de jaren twintig konden zij een van de sterkste lineup aller tijden op de been brengen. Ruth, Dugan, Hoyte en Pennock maakten nog altijd deel uit van die selectie en zij hadden inmiddels versterking gekregen van toekomstig Hall of Famers Lou Gehrig, Tony Lazzeri en Earle Combs. Na Ruth en Gehrig zouden nog vele sterren de karakteristieke pinstripes dragen, maar dominanter dan het team uit 1927 zouden de Yankees echter niet worden.
IRON HORSE
Naast Ruth was Iron Horse Lou Gehrig de absolute ster van de ploeg. Toen Wally Pipp in ’23 aangaf niet te kunnen spelen door een aanhoudende hoofdpijn kreeg de 20-jarige Henry Louis Gehrig de kans om zijn plek in te nemen. De volgende zeventien seizoenen zou hij elke wedstrijd starten en daarmee een schier onbreekbare record vestigen. Uiteindelijk zou Cal Ripken Jr. pas in de jaren negentig het onmogelijke bewerkstelligen door meer opeenvolgende wedstrijden te spelen.
GEHRIG’S DISEASE
Behalve altijd inzetbaar was Gehrig ook een geweldige speler. Hij mocht aantreden in de eerste 7 All Star Games (1933-’39), won zes World Series, werd tweemaal uitgeroepen tot MVP, won de Triple Crown, was eenmalig AL batting champion, driemaal homerunkoning en na het vertrek van Ruth in 1935 de captain van de Yankees. In 1939 kwam er plots een einde aan de illustere carrière van de eerstehonkman. Nadat hij zich al halverwege het seizoen vermoeid begon te voelen, besloot hij zich uit de starting lineup te halen. Hij bleek de spieraandoening ALS onder de leden te hebben. In 1941 overleed Gehrig op 37-jarige leeftijd. De ziekte zou jarenlang in Amerika vernoemd blijven naar de legendarische honkballer.
MURDERERS’ ROW
Naast Gehrig en de oud-Bostonians Ruth, Hoyt en Pennock herbergde de selectie nog meer toekomstig Hall of Famers. Tony Lazzeri is een van de beste tweedehonkmannen die ooit voor de Yankees uitkwam. Midvelder Earle Combs was de openingsslagman. Hij moest het eerder van zijn snelheid hebben. Drie seizoenen voerde hij het klassement in driehonkslagen aan. Negen seizoenen op rij produceerde hij tien of meer driepitters. Zijn plek in Cooperstown lijkt hij echter vooral te danken te hebben aan het teamsucces.
KOMMER EN KWEL IN BEANTOWN
Waar de Yankees dus de kampioenschappen en de gouden generaties via Ruth, Gehrig, Joe DiMaggio en Mickey Mantle aan elkaar regen, zakten de Red Sox direct na de verkoop van Ruth (en dus vele van zijn oude teamgenoten) juist steeds verder weg. In zeer korte tijd was veel van het aanwezige talent van de hand gedaan, terwijl er nauwelijks noemenswaardige vervangers werden gehaald. Het zou tot Ted Williams en zijn ‘teammates’ duren tot er in Boston weer een pennant werd behaald. Een titel zou uiteindelijk zelfs 86 jaar op zich laten wachten.
CURSE OF THE BAMBINO
In die tussentijd ontstond het gevoel vervloekt te zijn door de verkoop van Babe Ruth. Hoe kon je anders dat rollertje door de benen van Buckner, de homerun van Bucky Dent of de verschrikkelijke blessure van Tony Conigliaro, die een einde betekende van The Impossible Dream, verklaren. Pas in 2004 werd de ban gebroken. Een groep zelfverklaarde ‘Idiots’ trok zich niks aan van de vloek en presteerde het onmogelijke door terug te komen van een 3-0 achterstand in de ALCS. Uitgerekend de zo gehate Yankees waren het slachtoffer van deze unieke comeback. Dat het team vervolgens Albert Pujols en co uit St. Louis met een clean sweap aan de kant veegde in de World Series is tegenwoordig nauwelijks meer dan een voetnoot.
Coverfoto: SB Nation
Reacties