Tal van legendarische basketballers zijn door de jaren heen in de vergetelheid geraakt. In deze miniserie stoffen we de cv’s van enkele vergeten legendes echter weer af. Vandaag: Walt ‘Clyde’ Frazier’.
Lees de vorige Vergeten Legendes: John ‘Hondo’ Havlicek
Er zijn nooit meer boeken geschreven over een basketbalteam dan over de ‘Old Knicks’. U weet wel, de New York Knickersbockers die zich in 1970 en 1973 kroonden tot NBA champions. De namen zijn bekend: Willis Reed, Dave Debusschere, Dick Barnett, Earl Monroe, Bill Bradley, Jerry Lucas… Maar aan het hoofd van dit ‘team der teams’ stond Walt Frazier, bijgenaamd ‘Clyde’. Die werd zowel op als naast het parket een ware legende.
Passie voor D
Frazier werd in 1945 geboren in Atlanta, Georgia. Hij was goed in drie sporten: basketball, American football én baseball. Frazier kreeg voor alle drie een beurs aangeboden maar koos uiteindelijk voor het basketbalprogramma van Southern Illinois. “Niemand zat toen te wachten op een zwarte quarterback”, aldus Frazier in het boek ‘When the Garden was eden’. Hij was bovendien gek van Dick ‘Skull’ Barnett, waarmee hij later zou samenspelen.
Southern Illinois speelde in de tweede divisie van het college basketball, maar door de exploten van Clyde versloegen ze gerespecteerde teams als Texas Western, Louisville en Wichita State. Frazier miste teveel lessen en moest een seizoen aan de kant blijven. Daarin liet zijn trainer hem enkel verdedigen, wat zijn passie voor defense aanwakkerde. Zijn coach moest hem regelmatig van het parket halen omdat zijn defense het moraal van zijn ploegmaats naar beneden haalde.
Mister Cool
Frazier leidde zijn Salukis naar de NIT-titel, ongezien voor een Division 2 team. In de 1967 NBA draft werd hij dan ook als vijfde geselecteerd door de Knicks. “Ik dacht dat mijn advocaat me voor de gek hield”, bekende Frazier. Het rapport van toenmalig scout en later coach Red Holzman was anders duidelijk:
Weinig tekortkomingen…Goede lengte, kracht en gewicht voor een guard…Goede jumper en rebounder voor zijn positie…Balvaste handen en skills…Zorgt voor belangrijke baskets en steals…Echte leider…Team rekent op hem in de clutch…Lijkt kennis te hebben van het spelletje…Kan een geweldige verdediger zijn in de NBA.
Holzman had gelijk. Frazier zou zich ontpoppen tot de leider van de Knicks. Hij was vooral enorm efficiënt, met een FG% dat altijd rond de 50 schommelde. Op zijn piek was Clyde altijd goed voor minstens 20 punten, zes rebounds, zes assists, ruim twee steals, een vette dribble achter zijn rug en een belangrijke jumper die het eigen publiek in vuur en vlam zette, en dat van de tegenstand deed zwijgen.
Frazier was dan ook gemaakt voor de grote momenten. Iedereen herinnert zich de legendarische intrede van Willis Reed voor Game 7 van de 1970 Finals en dat de center de twee eerste baskets van de wedstrijd maakte. Weinigen herinneren zich echter dat Reed voor de rest niet meer scoorde, terwijl Clyde 36 punten en negentien assists noteerde en de Knicks de titel bezorgde.
Walt vs. Clyde
Toen Earl ‘The Pearl’ Monroe de Knicks kwam versterken, vormde hij samen met Frazier het Roll-Royce backcourt. Dat was figuurlijk bedoeld aangezien beide horen klassevolle spelers waren, maar ook letterlijk. Monroe kocht namelijk dezelfde zilveren Rolls-Royce waarmee Frazier al enige tijd rondreed in New York. De Rolls was dan ook de enige auto die paste bij de klasse van Clyde, een bijnaam die hij kreeg van trainer Danny Whelan nadat die de film ‘Bonnie and Clyde’ had gezien. Frazier noemde zijn Rolls dan ook ‘The Clydemobile’.
Frazier leidde een dubbelleven. Achter de schermen was hij (Walt) een verlegen eenzaat die vitaminen slikte, maar in de spotlights van New York kon hij zich uitleven als Clyde; een flamboyante en arrogante basketbalster met een extravagante kledingstijl. “Clyde was wijn, kleren, muziek, en elke avond een andere vrouw”, aldus Frazier. Maar niemand kwam heel dicht bij Clyde, die liever niet zijn Walt-versie toonde aan de lichten van de Big Apple. Hij gebruikte de Clyde-versie als een middel om zichzelf te promoten.
Frazier was in die zin dan ook de eerste atleet die bewust bezig was met zijn imago. Hij begreep dat perceptie cruciaal is. Clyde verscheen over heel New York, en werd goed betaald per verschijning (rond de 1.000 dollar). In 1972 sloot hij een akkoord met Puma, voor een eigen schoen: Clydes. Hij kreeg er 5.000 dollar voor. “Toen ik poseerde voor een poster had ik mijn bonten jas en sneakers aan”, zei Frazier. Ruim dertig jaar na zijn pensioen, verkoopt Puma nog steeds de Clydes en is Frazier de kleurrijke commentator bij games van zijn Knickerbockers. Wat een held.
Foto: ESPN
Swishin’ n dishin’!
Comments are closed.