Roy Jones Junior

Jones versus Sigmon: het laatste gevecht van Superman

Door

Roy Jones Junior
Nog tien ronden, misschien iets minder, en dan is het voorbij. Roy Jones Junior (49) stopt na drie decennia en vijfenzeventig duels als profbokser. Niet alleen laat hij een spoor van vernieling na, 65 overwinningen waarvan 47 knockouts, maar is hij ook de belichaming van been there, done that. Een terugblik op een wonderlijke carrière.

LAST DAY AT THE BAY

Het doet wat vreemd aan. Een man die een aantal buitengewone prestaties leverde als profbokser die wordt uitgezwaaid op een obscuur event op een koude donderdagavond in februari. Waarbij de tegenstander ook nog eens zo onbekend is dat hij zelfs niet over een Wikipedia-profiel beschikt. Met als inzet een titel die niemand kent. Dat had toch wel beter gekund?

Toch is er alle reden voor Roy Jones Junior om juist op deze avond zijn pensioenparty te organiseren. Er zijn immers maar weinig vechters die praktisch in de straat waar ze geboren zijn hun loopbaan kunnen afsluiten. Jones zag namelijk het levenslicht op 16 januari 1969 in Pensacola, Florida. Niet ver van Bay Center, waar hij vanavond zijn laatste dans zal doen. Bovendien was het in deze zaal waar hij in 1989 zijn profdebuut maakte.

De cirkel is dus bijna rond. In dat licht zijn de titelkans en de matige tegenstander Scott Sigmon alleen maar publiekstrekkers voor zijn home crowd te noemen. Al is thuispubliek tegenwoordig een rekbaar begrip voor RJ. Hij beschikt ook al enige jaren over de Russische nationaliteit.

GOEDE AMATEUR, BETERE PROF

De loopbaan van Jones mag dan voor de deur van zijn ouderlijk huis eindigen, hij begon letterlijk aan de andere kant van de wereld. In 1988, tijdens de Olympische Zomerspelen in Seoul, pakt hij zilver als lichtmiddengewicht. Hij doet dat door tot de finale geen enkele ronde te verliezen. De 3-2 juryuitslag in die finale tegen thuisvechter Park Si-Hun, die direct met pensioen ging, zou lange tijd zijn laatste nederlaag blijven.

Een halfjaar na zijn olympische succes wordt hij immers prof. Gedurende een vliegende start slaat hij zijn eerste zeventien tegenstanders knockout. Onder hen is de Mexicaanse legende Jorge Vaca. De oud-wereldkampioen houdt het niet langer dan een minuut en vijfenveertig seconden uit tegen Jones.

Het is dan al duidelijk dat Amerika een nieuwe grote ster aan het boksfront heeft. Sterker nog, het zal nog tot maart 1997 duren tot Jones voor het eerst niet als winnaar uit de ring stapt. Pas in gevecht nummer 35 wordt hij gestopt door Montell Griffin.

Het is zijn eigen schuld. Jones heeft zo nu en dan wat moeite om met adrenalinestoten om te gaan. Zo slaat hij door op Griffin na een knockdown. Het komt hem op diskwalificatie en een verlies van zijn titels te staan. Vijf maanden later zet hij echter alles weer recht. In de rematch gunt hij Griffin twee minuten en eenendertig seconden. Het is de eerste nederlaag voor Griffin.

BOKSER VAN DE JAREN NEGENTIG

De Boxing Writers Association of America zag in RJ de beste pound-for-pound bokser die de jaren negentig te bieden hadden. Om een idee te krijgen van wat dit eigenlijk betekent is het goed om te begrijpen welke boksers in dit decennium hun prime years beleefden. Het gaat dan bijvoorbeeld om Mike Tyson, Evander Holyfied, Lennox Lewis, James Toney, Oscar De la Hoya, José Julio Chavez en Felix Trinidad. Om zomaar eens een willekeurig lijstje op te dreunen.

Over Trinidad gesproken, Jones heeft hem verslagen. Het betekent het einde van de loopbaan van de Puerto Ricaan. Hij stopt ook James Toney en Bernard Hopkins. Het is de eerste verliespartij voor Toney en de eerste nederlaag in 23 partijen voor Hopkins. Deze twee duels worden tot de top van het boksen in de jaren negentig gerekend. Toney was voorbestemd de grote boksster te worden maar werd voor het oog van 300.000 PPV-kijkers gekleineerd door Jones. Iets wat hem jaren pas later nog eens in de UFC zou overkomen.

VERBEELDING

Misschien wel het meest tot de verbeelding spreekt echter zijn trilogie met Antonio Tarver. Hoewel het na de keiharde klappen die Jones in de eerste ontmoeting niet leek alsof er een klassieker in de maak was. Het tij keerde. Tarver was namelijk de eerste man die Jones echt wist te verslaan. Het is dan inmiddels mei 2004 als, 15 jaar na Jones’ debuut en in diens eenenvijftigste gevecht, de slijtage eindelijk bij de P4P-koning zichtbaar wordt.

Weliswaar werd hij al eens gediskwalificeerd tegen Griffin, maar Tarver slaat echt zijn licht uit. Daarmee ontneemt het lichtzwaargewicht Superman maar liefst zes titels, die van de WBA, WBC, WBF, IBO, IBA en The Ring. De nederlaag markeert in zekere zin het einde van de serieuze loopbaan van de Floridiaan.

JOURNEY MAN

Sindsdien is Jones in alle opzichten de ultieme journey man. Hij wordt de ontdekkingsreiziger die altijd al in hem zat. De oplettende lezer had dit al af kunnen lezen aan het lijstje tegenstanders dat hij over de knie legde gedurende zijn carrière.

Hij was in vier verschillende gewichtsklassen wereldkampioen. In 2003 werd hij de eerste en enige man sinds Bob Fitzsimmons in 1897 die als wereldkampioen in het middengewicht wist op te klimmen tot wereldkampioen in het zwaargewicht. In de negentiende eeuw waren gewichtsklassen en wegingen echter gewoon nog een lachertje. Hetgeen Jones’ prestatie alleen maar groter maakt. Het gevecht dat Jones de zwaargewichttitel bezorgde trok meer dan 600.000 betalende kijkers.

 

Het verlies tegen Tarver betekent echter dat de dan 35-jarige Jones zijn loopbaan op een andere manier gaat aanpakken. Hij trekt bijvoorbeeld de wereld over. Vecht als rematch na 17 jaar een bizar veertigersduel met Bernard Hopkins uit. Vecht in Polen, Letland en regelmatig ook in Rusland. Daarom dat hij op voorspraak van Vladimir Poetin zelf in 2015 op De Krim zijn staatsburgerschap mag ontvangen van het in zijn ogen hartelijke land.

Bovendien luistert hij zijn gevechten graag op met een concert vol eigen werk. Jones is als rapper bij lange na niet zo groot als hij als bokser ooit was. Wel laat hij ook hier iets na. Zijn undergroundhitje Can’t be touched is nog altijd een go-to-track voor zij die zoeken naar walk-out-songs en hypevideosoundtracks.

WAT TE VERWACHTEN

Zo komt er dus een einde aan een loopbaan van dertig jaar. Wat mag er eigenlijk nog verwacht worden van een last hurrah van Jones? Wie kijkt naar de setting, een onbekend event en een onbekende tegenstander voor een nietszeggende titel, denkt misschien dat het een wat troosteloos einde zal worden. Anderzijds heeft Jones misschien juist wel een verstandige zet gedaan.

Wie kijkt naar twee recente afscheidsgevechten kan immers al snel zien wat de motivatie kan zijn. Waar Floyd Mayweather Junior bijvoorbeeld een onervaren bokser koos om veilig gedag te kunnen zeggen, daar koos Miguel Cotto voor een redelijk sterke opponent. Cotto eindigde daarom zijn grote loopbaan in mineur. Dat zal Jones tegen Sigmon zeer waarschijnlijk niet overkomen.

Overigens is het wel zo dat Superman nog altijd één wens over heeft. Hij zou graag de P4P-koning uit de UFC, Anderson Silva nog eens in de ring treffen. Het zou het ultieme titanengevecht zijn in zijn ogen. Is het einde dan toch nog niet daar?

Wel mag Jones in zijn voorlopig laatste duel nog een ander klein primeurtje aan zijn lange lijst toevoegen. Het evenement, Island Fights 46, zal op UFC Fight Pass worden uitgezonden. Het is voor het eerst dat een boksgevecht waar geen UFC-atleet aan deelneemt op het betaalkanaal van de MMA-organisatie, die pas vijf jaar na Jones’ pro-debut werd opgericht, te zien zal zijn.

Foto: Flickr/The Commons

Ook leuk om te lezen