In een uiterst competitieve league staan de komende maanden wederom in het teken van een stevige strijd. Niet op het veld weliswaar, maar in de verschillende trainingszalen. De clubs, die bij de start van het seizoen maximaal vijftien spelers onder contract mogen hebben, formaliseren deze periode hun zogenaamde training camp rosters (met maximaal twintig spelers) met naast de bekende namen veel onbekende spelers, die vechten voor een gekoesterde plek binnen een NBA-selectie. Wie zijn deze spelers? Daarop proberen we in de rubriek ‘De zestiende man’ antwoord te geven. Vandaag: Jimmer Fredette.
“Jimmer Fredette gaat naar de Spurs” riep een collega op de redactie, met een enthousiasme alsof San Antonio na LaMarcus Aldridge een nieuwe ster had binnengehaald. Hoewel deze mededeling feitelijk klopte, valt het te bezien of de guard ook daadwerkelijk zal uitkomen voor de succesvolle franchise. Fredette tekende namelijk een (minimaal) contract, dat slechts gedeeltelijk gegarandeerd is. Dit, in combinatie met de aanwezigheid van vijftien andere contractspelers, maakt de spelverdeler een makkelijke prooi om vroegtijdig te ontslaan.
De huidige status van Fredette is typisch het verhaal van een speler met een camp deal. Het betreft jongens die vechten voor een onzekere kans in ’s werelds beste basketballleague. Als ze het team al halen, eindigen ze doorgaans aan het einde van de reservebank, waar ze alleen vanaf komen om de gratis nachos voor het publiek veilig te stellen. Een ondankbaar bestaan. En irrelevant bovendien. Vanwaar dan de opgewektheid van mijn collega?
Het antwoord is simpel. Niet al te lang geleden, was Fredette een nationale hype. Als collegespeler van Brigham Young University schoot hij uit alle hoeken en standen ballen raak. Met gemiddeld 28,9 punten per wedstrijd in zijn senior year, tegenover een respectabel schotpercentage van 45,2%, werd hij unaniem gekozen tot National College Player of the Year. Zijn toegankelijkheid, zijn zelfvertrouwen en, eerlijk is eerlijk, zijn huidskleur, maakte van hem een nationale knuffelbeer.
De ster van Fredette was stijgende. Na het afronden van zijn opleiding werd hij als tiende gekozen door de Bucks, om vervolgens direct geruild te worden met Sacramento, wat de fanbase tot vervoering bracht. Zijn shirts, met nummer 7, gingen als warme broodjes over de toonbank. Jimmermania was een feit. Niets zou Fredette in de weg staan richting een definitieve sterrenstatus.
Zo dacht men. Inmiddels weten we beter. De voormalig universiteitsster had de pech te belanden bij één van de slechts functionerende clubs in de NBA, maar belangrijker nog, bleek stukken minder goed als iedereen dacht. Het schieten was hij weliswaar niet verleerd, maar op alle andere fronten schoot de schutter (ernstig) tekort. Spelen tegen echte profs bleek toch iets anders dan spelen tegen jongens die vandaag de dag hun geld verdienen in de lokale pindakaasfabriek.
Na ruim twee seizoenen in Sacramento ontsloegen de Kings hun gevallen wonderkind. Daarna beproefde hij zijn heil bij Chicago en New Orleans. Zonder succes. De man die als handelsmerk ballen ver vanaf de driepuntslijn raak schoot, was zijn schot volledig verloren (getuige ook zijn schandalige driepunter percentage van 18,8% afgelopen seizoen bij de Pelicans).
Wil Fredette zijn verblijf in de NBA verlengen, dan zal hij zijn schot snel terug moeten vinden. Op papier is er geen betere plek om zijn loopbaan en noodzakelijke boost te geven al zijn nieuwste werkgever. Met Danny Green in het achterhoofd als perfect voorbeeld, is Greg Popovich de uitgewezen coach om de carrière van Fredette te redden. Betere voorwaarden kan de guard zich niet wensen. De bal ligt bij hem. Blijft Fredette voor altijd een college star of gaat hij eindelijk zijn plek binnen de NBA opeisen?
Jimmer Fredette updated timeline. pic.twitter.com/7KHjXEsybZ
— Skip Bayless (@FunSkipBayless) 22 juli 2015
Foto’s: Twitter
Reacties