Steve Nash. Het is haast een magische naam. Als je hem uitspreekt zie je meteen het beeld. Een sierlijke guard die over het veld danst. Op weg naar de vijandelijke basket. Met een spiedende blik legt hij de verdediging bloot en lijkt altijd ver van tevoren te weten wat er gaat gebeuren. Hij dribbelt naar links, beweegt naar rechts, krijgt een screen, verdedigers stappen in en bam, weg is de bal. Iedereen kijkt verbaast in de rondte, op zoek naar de bal. Alleen de ontvangende teamgenoot vindt hem, de bal is in zijn handen. Een dunk volgt. Assist Nash.
Eerder dit seizoen trad Nash al toe tot het selecte gezelschap van vijf spelers die meer dan tienduizend assists gaven in hun loopbaan. Gisteren in de wedstrijd tegen de Boston Celtics ging hij de echte Magic voorbij. Met zeven assists schoof Nash door naar plaatsje vier op de ranglijst. In bijna 1200 duels gaf de guard 10144 assists, drie meer dan Earvin ‘Magic’ Johnson. Wellicht dat Nash nog opschuift naar de derde plek, voorbij huidig Golden State Warriors-coach Mark Jackson (die staat op 10334 assists). Jason Kidd (12006, en counting) en de onaantastbare John Stockton (15806) bevinden zich buiten zijn bereik.
Het maakt niet uit op welke plek hij uitkomt, de legende van de 1.91 meter lange Nash is allang gevormd. Het is eeuwig zonde dat de nu 39-jarige spelverdeler nooit in de NBA Finals heeft gestaan. Twee keer was hij er dichtbij. In 2006, toen hij met de Phoenix Suns twee jaar na zijn vertrek uit Dallas in de conference-finale van de Mavericks verloor. Met Nash hadden de Mavs in de finale wellicht wel gewonnen van de Heat. Hij was zijn best, toen. Als tweevoudig MVP reeg hij de 50%+ FG, 40%+ 3PT en 90%+ FT seizoenen aaneen. In 2010 stond Nash weer op de drempel van de finale, maar nu verloren de Suns van de Los Angeles Lakers.
En juist bij deze Lakers, die hem de kans op spelen op het hoogste podium ontnamen, is Nash in de herfst van loopbaan beland. Hij zei zijn geliefde Suns afgelopen zomer vaarwel en vertrok naar Hollywood. De doodgewone Canadees probeert nu in de stad van het sterrendom -met nummer 10 in plaats van zijn traditionele nummer 13- toch nog die zo begeerde ring te halen. Een Karl Maloontje noemen we dat. Net als Malone in 2004 lijkt Nash niet in de missie te slagen. Misschien volgend jaar nog. Het zou hem gegund zijn. De grote kleine Steve Nash.
Reacties