Met grote passen dendert Paulo Orlando over de honken. De speler van de Royals heeft de bal precies in het gat tussen links- en midveld geslagen. Zijn lange benen zweven over twee. “Kijk hem rennen!” roept een verslaggever. Met een sliding haalt hij veilig het derde honk. Orlando staat op en rost met zijn vuisten twee keer op de zijkanten van zijn helm. Zijn allereerste hit in de Major League en het is nog een triple ook.
Als de 29-jarige Orlando een paar dagen later weer in de basis staat slaat hij opnieuw een driehonkslag. “Wat dacht je van het derde honk?”, zeggen de commentatoren bij zijn volgende beurt. Dan raakt Paulo de bal hard en rent. “Hij heeft een kans! Gaan!” De Braziliaan glijdt en is safe op drie. “Drie Major League hits en alle drie triples!”, lachen de verslaggevers.
Het is een uniek record. En dat is extra knap voor iemand die opgroeide in een land dat alleen maar aan voetbal denkt. “Op school zei ik wel eens dat ik honkbalde. Dan zeiden ze wat? Wat is dat voor een sport? Niemand kende honkbal.”
Tien jaar speelde Paulo in de Minors, totdat eind maart coach Ned Yost hem in zijn kantoortje riep en vertelde dat hij bij de selectie zat. “Tranen rolden over zijn wangen”, zei Yost. “Hij stopte direct en zei: ‘oh nee, in honkbal doen we niet aan huilen.’ Maar ik zei: ‘Ach, huil maar, dan huil ik met je mee.”
Sindsdien slaat Orlando triples. Hij heeft er inmiddels vijf en wie weet is hij op weg naar een seizoenrecord. Dat staat op naam van Chief Wilson (36 in 1912). Om veel triples te slaan is natuurlijk snelheid belangrijk en outfielders moeten niet per ongeluk Willie Mays heten (1951-1973). “Mays en zijn handschoen. Dat is waar triples naar toe gaan om te sterven”, zei eens een journalist.
Maar het scheelt ook in welk stadion je speelt. “Diepe hoeken en veel fout gebied is fijn”, vertelde Curtis Granderson (23 triples in 2007). De stadions van de Mets en de Rockies zijn prettig. Terwijl Granderson aan het kleine Yankee Stadium dan weer weinig heeft.
Een triple is voor de liefhebber een kunst. Ook voor homerunkoning Hank Aaron. “De triple is het meest opwindende in honkbal. Met homeruns win je heel veel wedstrijden, maar ik heb nooit begrepen waarom fans daar zo geobsedeerd mee zijn.” George Foster dacht er ongeveer hetzelfde over. “Ik snap niet waarom mensen een homerun zo leuk vinden. Hij is al voorbij zodra hij begint. Een triple is alsof je een leuke vrouw ontmoet, een spannende avond mee beleeft en naar huis brengt. Het blijft maar doorgaan. Je weet nooit hoe het gaat eindigen.”
Triples zijn ook zo mooi omdat ze zeldzaam zijn. In de laatste vier seizoenen was slechts een half procent van alle hits een driehonkslag. Volgens Granderson gebeuren ze plotseling en kun je met oogkleppen op vol blijven sprinten totdat de bal in een handschoen zit. Een triple lopen doet eigenlijk een beetje denken aan filmheld Forrest Gump. Draven alsof je leven er vanaf hangt. Ren, Paulo! Ren!
Foto: Getty Images
Reacties